Dojrzewanie służy rozwojowi dorosłej seksualności i relacyjności, a tym samym opuszczaniu (i traceniu) dziecięcej postawy wobec świata oraz wyobrażeń o nim. Psychoterapia ma wspomóc ten rozwój lub go odblokować, gdy wystąpiły trudności.

Ciało młodej osoby staje się seksualne. Wyzwala to podekscytowanie i niepokój. Nowa możliwość realizowania uczuć w działaniu wywołuje nieświadomy zamęt. Dotychczasowy sposób wyrażania miłości i złości kierowanych do dorosłych opiekunów staje się problematyczny i krępujący. Jest to prawdziwa przyczyna nastoletniego buntu.

Obok zwiększonego dystansu do rodziców, istotniejszego znaczenia nabiera zacieśnianie relacji rówieśniczych. Jest to niezbędne dla autonomii nastolatka i ochrony relacji z dorosłymi.

Czasem ten proces ulega załamaniu, np. młoda osoba może nieświadomie przeżywać zmieniające się ciało jako przyczynę utraty dotychczasowego schronienia w dzieciństwie. Może wówczas nieświadomie czuć się popychana do radykalnego, a czasem uszkadzającego modyfikowania ciała, bądź do unikania szkoły i rówieśników.